Zawsze z utęsknieniem czekałam na rodzinne obiady.

Każdej niedzieli spotykałem się w ich domu z moją siostrą Mią, jej mężem Alexem i dwójką ich dzieci.

Atmosfera była ciepła i serdeczna, miło spędziłem czas razem, wspominając minione chwile.

Ale w ostatnich miesiącach zaczęło dziać się coś dziwnego.

Podczas tych kolacji nie mogłem nie zauważyć, że Alex, mój szwagier, nieustannie na mnie patrzył.

Nie było to zwykłe spojrzenie, jakie jeden członek rodziny rzuca drugiemu podczas rozmowy.

Nie, to było bardziej intensywne: za każdym razem, gdy tego nie zauważałam, jego oczy pozostawały na mnie.

Przyglądałam mu się z drugiej strony stołu, a gdy nasze oczy się spotykały, on szybko odwracał wzrok, jakby był zawstydzony – i robił to samo kilka minut później.

Na początku myślałam, że to nic takiego, że może mi się wydaje.

Ale po kilku tygodniach nie mogłem już tego ignorować.

Zacząłem czuć się niekomfortowo.

Czy to przeze mnie?

Czy wyglądam dziwnie?

Czy robię coś źle?

W końcu zdecydowałem, że muszę porozmawiać z Mią.

Napięcie narastało od tygodni i nie mogłam już znieść tego niezręcznego uczucia.

Pewnego wieczoru po kolacji, gdy zmywaliśmy naczynia w kuchni, zebrałam się na odwagę, by poruszyć ten temat.

– Mia, mogę cię o coś zapytać? Powiedziałem, starając się zachować spokojny ton.

„Oczywiście, powiedz mi” – odpowiedziała, wycierając blat i nie patrząc na mnie.

– Chciałem z tobą o czymś porozmawiać… Dotyczy to Alexa. Zauważyłam, że gapił się na mnie podczas kolacji. Zaczynam czuć się niekomfortowo.

Czy Ty też to zauważyłeś?

Mia zamarła, jej ręka pozostała nieruchoma na blacie stołu i przez chwilę milczała.

Widziałem jak szybko myślała.

„Cieszę się, że w końcu o tym rozmawiacie” – powiedziała, zwracając się do mnie.

– Ja też to zauważyłem i zastanawiałem się, kiedy to powiesz.

– Czy to prawda? — zapytałem w szoku.

– Więc wiesz, o czym mówię?

Mia westchnęła i wyraz jej twarzy się zmienił.

– Tak, wiem. Ale nie chciałem ci tego mówić, żeby nie stawiać cię w niezręcznej sytuacji.

– Ale szczerze mówiąc… Myślę, że wiem, dlaczego tak się zachowuje.

Poczułem, jak ściska mi się żołądek.

– Dlaczego? Co się stało?

Mia wzięła głęboki oddech, po czym z rozczarowaną miną powiedziała:

– To przez sposób w jaki się ubierasz.

Spojrzałem na nią ze zdziwieniem.

– Co? Jak się ubrać? O czym mówisz?

„Słuchaj, przykro mi to mówić, ale to prawda” – kontynuowała łagodnym, lecz stanowczym głosem.

– Alex zawsze czuł… do ciebie pewien pociąg.

– Ostatnio jest jeszcze gorzej.

— Sposób, w jaki się ubierasz, kiedy tu przychodzisz — obcisłe koszulki, spódnice, sposób, w jaki czeszesz włosy.

– To go doprowadza do szału. Widzę to w jego oczach za każdym razem, gdy wchodzisz do pokoju.

Poczułem, jak moja twarz robi się czerwona ze zdziwienia.

– Mówisz poważnie? Czy chcesz mi powiedzieć, że gapi się na mnie z powodu mojego ubrania?

Mia kiwnęła głową, a jej twarz wyrażała zarówno poczucie winy, jak i zrozumienie.

„Nawet nie chciałam się do tego przyznać sama przed sobą, ale to prawda.

— I starałam się znaleźć rozwiązanie, które nie wywoła chaosu w rodzinie.

– Ale sposób w jaki on na ciebie patrzy… to nie jest normalne.

Moje myśli były całkowicie splątane.

Poczułem mieszankę złości i zdziwienia.

Jak Alex, mąż mojej siostry, mógł się wobec mnie tak zachować?

I jak Mia mogła po prostu tam siedzieć i mówić mi, że to wina moich ubrań?

„Nie wiem, co powiedzieć” – wymamrotałem.

– Nie miałem zielonego pojęcia.

— Myślałem, że mi się tylko wydaje.

— Owszem, staram się ubierać ładnie na rodzinne kolacje, ale nigdy nie myślałam, że to będzie tak odebrane.

„Wiem i rozumiem cię” – szybko odpowiedziała Mia.

— Ale sposób, w jaki Alex na ciebie patrzy… to coś więcej niż tylko przelotny podziw.

„Myślę, że to go męczy już od jakiegoś czasu i trudno mu to powstrzymać.

— Chciałbym, żeby to się nie wydarzyło, ale taka jest rzeczywistość.

Usiadłem przy kuchennym stole i poczułem się przygnębiony.

To była ostatnia rzecz, której się spodziewałem.

Mężczyzna, którego zawsze uważałem za szwagra i przyjaciela, żywił do mnie uczucia.

A teraz moja siostra mówi mi, że wszystko kręci się wokół ubrań?

„Nie wiem, co robić” – wyszeptałam.

„Czuję się, jakbym był oskarżany o coś, czego nawet nie podejrzewałem”.

— Czy powinnam przestać ubierać się tak, jak chcę?

Mia spojrzała na mnie ze współczuciem.

– Nie, nie obwiniam cię.

– Ale myślę, że powinnaś być świadoma tego, jak twoje zachowanie na niego wpływa.

„Jeśli sprawia to, że czuje się niekomfortowo lub zachęca go do przekraczania granic, może warto zastanowić się nad tym, co założysz, kiedy tu przyjdziesz.

— Nie chodzi o zmianę osobowości, ale o utrzymanie równowagi w rodzinie.

Przez chwilę milczałem, próbując to wszystko przetworzyć.

Czy to naprawdę moja wina, że ​​Alex na mnie patrzy?

Czy nieświadomie przyciągałem jego uwagę samym sposobem, w jaki byłem ubrany?

„Może powinnam z nim porozmawiać” – powiedziałam w końcu niepewnie.

– Może przestanie, jeśli zauważy, że sprawia, że ​​czuję się niekomfortowo.

Mia skinęła głową.

– Prawdopodobnie dobry pomysł.

– Ale bądź ostrożny, okej?

„Nie chcę, żebyś czuła, że ​​musisz ubierać się inaczej dla kogoś innego, ale nie chcę też, żeby to powodowało dodatkowe problemy w rodzinie”.

„Rozumiem” – powiedziałem drżącym głosem.

— Nie sądziłem, że to aż tak poważne.

— Nie pomyślałabym, że tak na mnie patrzył.

— To wydaje się… złe.

„Wiem i przykro mi, że przez to przechodzisz” – powiedziała Mia, wyglądając na winną i zmartwioną.

– Ale będę cię wspierać w każdej decyzji, którą podejmiesz.

— Mam tylko nadzieję, że to nie zniszczy naszej rodziny.

Kiedy dziś wieczorem wychodziłam z domu mojej siostry, poczułam głęboki niepokój.

Sytuacja okazała się bardziej skomplikowana, niż mogłam sobie wyobrazić, i musiałam znaleźć sposób, aby sobie z nią poradzić, nie niszcząc przy tym moich relacji z siostrą i jej rodziną.

Nie wiedziałem, co przyniesie przyszłość, ale wiedziałem, że nic już nie będzie takie samo.