Kiedy mój mąż sprowadził swoją kochankę do naszego domu i oznajmił, że odtąd będzie tu mieszkać, poczułam wewnętrzny niepokój. Nie powiedział tego tylko z chłodną miną – przeszedł się po domu i pokazał jej, gdzie teraz będzie jej pokój.

Stałem na progu kuchni, ściskając w dłoniach filiżankę i patrzyłem, jak ten nieznajomy z tanim uśmiechem dotyka moich rzeczy. Powiedział, że ma dość swojej „nudnej żony” i chce żyć swobodnie. Stałem w milczeniu, patrząc, jak się śmieją, jakby byli na pikniku, nie niszcząc małżeństwa w jednej chwili.

Podał mi kopertę z już podpisanymi papierami rozwodowymi, chociaż nawet o tym nie rozmawialiśmy. Zapytałem: „Jesteś pewien, że chcesz to zrobić?” i on się tylko śmiał. Minutę później poszedłem do sypialni, zamknąłem drzwi i wykonałem jeden telefon.

Policja przyjechała pół godziny później. Jego oczy rozszerzyły się, gdy wręczyłem im nakaz eksmisji. Okazało się, że cały dom był zarejestrowany na moje nazwisko jeszcze przed ślubem – jego nazwisko nigdzie nie pojawia się. Zbyt długo tolerowałem jego oszustwa, skandale i picie. Gromadziłem dowody, gromadziłem korespondencję, nagrywałem rozmowy. Dopóki on żył, myślałem, że panuje nad sytuacją, ja miałem kontrolę nad dokumentami. Kiedy policjant powiedział mu, że musi opuścić dom w ciągu 15 minut, kochanek ukrył się w łazience. Nie rozumiała, że ​​ona też musi odejść. Krzyczał, że zwariowałem, ale spokojnie spakowałem jego walizki. Dziesięć minut później stał przy wejściu z torbami i telefonem bez sygnału. Odcięłam go od rodzinnego konta, zmieniłam zamki i wymazałam jego twarz z każdego kąta domu. Dzwonił do mnie przez znajomych, przez prawników – nie odebrałam. Jego kochanka zniknęła tej samej nocy. Został bez samochodu, bez domu, bez kart. Zostałem z dokumentami, ciszą i poczuciem zwycięstwa. Nie mściłam się – po prostu przestałam być ofiarą. Jego rodzice zadzwonili do mnie i błagali, żebym go zabrała z powrotem. Wysłalam im zrzuty ekranu jego korespondencji z innymi kobietami. Nie oddzwonili. Teraz mieszka w piwnicy u swojego przyjaciela, a ja dbałam o siebie sama. Założyłam firmę, zmieniłam fryzurę, przeprowadziłam się do Włoch i po raz pierwszy od dłuższego czasu się uśmiecham. Czasem śni mi się taka scena – jak on, pewny swego zwycięstwa, stoi pośrodku mojego domu i mówi: „Teraz cię nie potrzebuję”. A potem budzę się i zdaję sobie sprawę, że to wszystko wydarzyło się naprawdę. Stracił życie w ciągu 20 minut egoizmu. A co najśmielsze, jestem mu za to wdzięczny. Bo właśnie tego wieczoru w końcu stałem się sobą. Koniec z poświęceniami, koniec z kompromisami. Tylko wolność, tylko prawda i tylko ja.