Babcia poprosiła mnie, żebym zdjęła jej zdjęcie z nagrobka dokładnie rok po jej śmierci: kiedy je wyjęłam, krzyknęłam ze strachu.

Tuż przed śmiercią babcia zawołała mnie do siebie, kiedy byłyśmy same. Jej głos był słaby, ledwie szept:

— Zdejmij moje zdjęcie z nagrobka dokładnie rok później. Nie wcześniej. Obiecujesz?

Próbowałam odwieść ją od tych ponurych myśli:

— Babciu, nie mów tak, zostaniesz z nami jeszcze przez jakiś czas…

Ale ona uśmiechnęła się słabo, zamknęła oczy i powtórzyła:
— Obiecaj mi…

Obiecałam. Tej samej nocy babcia odeszła z tego świata.

Rok później prawie zapomniałam o tym dziwnym życzeniu. Ale obietnica to obietnica. Przy jej grobie po prostu odpięłam zapięcia i jak tylko wyciągnęłam zdjęcie, krzyknęłam:

— To nie może być prawda…

Ciąg dalszy w pierwszym komentarzu ⬇️⬇️

Za portretem babci znajdowało się stare, wyblakłe zdjęcie młodej kobiety — pełnej życia, promiennie uśmiechniętej, w dopasowanej sukience przed starym domem.

Wyglądała boleśnie podobnie do mnie. Tylko że miała na sobie staromodne ubrania. Zrobiłam zdjęcie nagrobka i poszłam do dziadka po odpowiedzi. Wydawało się, że czekał na te pytania.

Kiedy pokazałam mu zdjęcie, uśmiechnął się z nutą smutku:

— To twoja babcia. Tak wyglądała, kiedy się poznaliśmy. Prawdziwa piękność, jakby powinna grać w filmach.

— Ale dlaczego ukryła to za swoim ostatnim portretem?

Dziadek westchnął, zrobił pauzę, a potem powiedział:

— Zawsze martwiła się o swój wygląd. Zwłaszcza gdy była starsza. Często patrzyła w lustro i mówiła: „Dlaczego nikt nie umieszcza młodych zdjęć na nagrobkach? Czy mamy być na zawsze zapamiętani jako starzy?”

A potem dodawała: „Ale jeśli umieszczę na nich młode zdjęcie, pomyślą, że jestem próżną starą kobietą…”

Uśmiechnęłam się przez łzy. Wszystko stało się na swoim miejscu.

Ona po prostu chciała, żebym — przynajmniej raz, rok później, gdy ból ustąpił — zobaczyła ją taką, jaka naprawdę była. Piękną. Żywą. Szczęśliwą.