W epoce wiktoriańskiej długie włosy były czymś więcej niż tylko stylem — były symbolem bogactwa, zdrowia i statusu.

W przeciwieństwie do krótkich fryzur, które zaczęły zyskiwać popularność na początku XX wieku, długie włosy w epoce wiktoriańskiej były silnym wskaźnikiem statusu społecznego. Ale dlaczego tak wiele kobiet odmawiało ścinania włosów w czasach, gdy higiena się poprawiała, a odkrycia medyczne przekształcały społeczeństwo?

Odpowiedź leży zarówno w praktyczności, jak i w podziale klasowym. Chociaż higiena stała się bardziej powszechna wraz z pojawieniem się mydła, szamponu i zwiększoną świadomością zarazków, długie włosy nadal były uważane za oznakę bogactwa.

Podczas gdy krótkie włosy były skutecznym sposobem ochrony przed wszami i pchłami — szczególnie podczas epidemii chorób zakaźnych — długie włosy były oznaką przywileju. Kobiety z długimi włosami często mogły sobie pozwolić na pielęgnację i uwagę wymaganą do ich utrzymania.

Dla niższych klas krótkie włosy były praktycznym wyborem, ze względu na brak czasu i zasobów. Rutynowe zabiegi higieniczne były mniej dostępne, a zatrudnienie pokojówki lub wizyta u fryzjera nie były realistyczną opcją. Z kolei bogatsze kobiety mogły sobie pozwolić na poświęcenie godzin na mycie, czesanie i stylizację włosów, co było postrzegane jako symbol ich elitarnej pozycji w społeczeństwie.

Ponadto długie włosy miały wartość ekonomiczną. Wiele biednych kobiet zapuszczało włosy z zamiarem ich sprzedaży, ponieważ ludzkie włosy były bardzo poszukiwane na peruki. W rezultacie zapuszczanie długich włosów stało się sposobem na zarabianie na życie dla tych, których nie było stać na luksus ich utrzymania.

Ostatecznie długie fryzury kobiet wiktoriańskich symbolizowały coś więcej niż tylko urodę – były również związane ze zdrowiem, klasą społeczną i szansami ekonomicznymi.