– Synu, naprawdę mogłeś wybrać lepiej – mawiała jego matka Elza podczas rodzinnych obiadów.
– Dokładnie – dorzucała Lena, siostra Tomasza.

– Dziś kobiety są wykształcone, zadbane, robią kariery. A twoja? Z wiejskim akcentem i fartuszkiem z płótna…

Klara próbowała to ignorować, ale słowa raniły ją coraz głębiej. Tomasz nigdy nie stawał w jej obronie. Wręcz przeciwnie – wyglądał na zawstydzonego. Nie trzymał jej za rękę, nie zapraszał na przyjęcia, nie liczył się z jej zdaniem.

– Nie pasujesz do mnie, Klara – powiedział jej pewnego dnia. – Jesteś zbyt zwyczajna. Proszę, nie przynoś mi wstydu, dobrze?

Milczała. Mimo wszystko go kochała, choć ta miłość bolała.

Wszystko zmieniło się pewnego marcowego poranka, kiedy do drzwi zapukała kobieta w ciemnym płaszczu z teczką w dłoni.

– Pani Klara? Reprezentuję kancelarię prawną pana Willema, państwa wuja. Przekazuję ważną informację – pana Willem nie żyje, a pani została jego spadkobierczynią.

Klara zamarła. Nie miała z nim kontaktu od prawie dwudziestu lat.

– Co dokładnie mi zostawił? – zapytała zaskoczona.
– Wszystko – odpowiedziała prawniczka. – Dom w Amsterdamie, akcje, kolekcję dzieł sztuki i konta bankowe. Całość wyceniona na osiem i pół miliona euro.

Tomasz, słysząc to, niemal upuścił filiżankę.

– Co?! Ona?! – krzyknął, patrząc na Klarę tak, jakby widział ją po raz pierwszy. – To musi być pomyłka. Ona nie ma nikogo…

Klara spokojnie pokazała dokumenty. Nie było żadnej pomyłki.

Wieczorem jego matka nagle zmieniła ton.

– Może zaczniemy od nowa. Jesteś częścią rodziny… Zawsze czułam, że masz w sobie coś wyjątkowego.

Klara uśmiechnęła się tylko i odpowiedziała:

– Nigdy mnie nie szanowaliście. A teraz próbujecie się zbliżyć – przez pieniądze? Nie, dziękuję.

Spakowała walizki, opuściła dom i już nigdy nie obejrzała się za siebie.

Amsterdam przywitał ją ciszą kanałów, zapachem kawy i poczuciem wolności. Zamieszkała w wymarzonym apartamencie i zapisała się na kurs projektowania mody. Wuj Willem zostawił jej nie tylko fortunę – dał jej szansę, by wreszcie mogła być sobą.

Sześć miesięcy później, na pokazie młodych projektantów, jej kolekcja zdobyła owacje: proste linie, miękkie formy, kolory inspirowane przeszłością – tą samą, która kiedyś była powodem drwin.

W pierwszym rzędzie siedzieli prawniczka, fotografowie i redaktorzy magazynów modowych.

A Tomasz? Przysyłał listy z przeprosinami, błagając o drugą szansę. Ale Klara już nie odpowiadała. Nie była tą samą kobietą, która kiedyś siedziała przy oknie i czekała na czyjąś akceptację.

Była wolna – nie dzięki pieniądzom, ale dlatego, że w końcu nauczyła się kochać samą siebie.