Wiele lat temu był jednym z tych młodych marzycieli, którzy przyjeżdżają do Nowego Jorku z jednym celem — zostać aktorem.

Wynajmował tani pokój, spał na zużytym materacu, zarabiał grosze — około 150 dolarów miesięcznie — ledwo wiążąc koniec z końcem. Nie miał znajomości, nie był rozpoznawalny, a przyszłość wydawała się mglista. Miał tylko pasję do aktorstwa i niezłomną determinację.

Przez jakiś czas mieszkał na kanapie u brata, Michaela Bacona — kompozytora. Szukał mieszkania przez ogłoszenia drobne, chodził na niezliczone castingi, z których większość kończyła się porażką.

Ale gdzieś głęboko w sobie nosił niezłomną wiarę: „Pewnego dnia wszystko się zmieni.”

I w końcu ten dzień nadszedł — los się do niego uśmiechnął.

Najpierw pojawiły się drobne role. Później większe, coraz bardziej zauważalne. Aż w końcu – uznanie.

Zagrał w kultowych produkcjach, takich jak Footloose, Rzeka tajemnic (Mystic River) czy Ludzie honoru (A Few Good Men). Jego nazwisko znał cały świat. Zdobywał nagrody, stąpał po czerwonych dywanach, udzielał wywiadów, a widzowie go uwielbiali.

Tak — to historia Kevina Bacona, jednego z najbardziej cenionych aktorów swojego pokolenia.

Ale gdy osiągnął wszystko, o czym kiedykolwiek marzył, pewnego dnia zrozumiał, że zgiełk, blask fleszy i sława nie są tym, co daje prawdziwe szczęście.

Zaczął tęsknić za ciszą. Prostotą. Harmonią z naturą. I odnalazł to wszystko — z dala od Hollywoodu.

Dziś Kevin Bacon mieszka wraz z żoną, aktorką Kairą Sedgwick, na farmie o powierzchni 6,5 hektara w Sharon, niewielkim miasteczku w stanie Connecticut. Razem opiekują się kozami, świnkami, lamami i końmi. Prowadzą spokojne życie, piją poranną kawę na werandzie i cieszą się każdym wspólnym dniem.

Zamiast błyszczących garniturów — noszą proste ubrania i kalosze.

Kevin przyznaje, że dopiero tutaj, na farmie, poczuł, czym naprawdę jest szczęście. Nie tęskni za planami filmowymi, czerwonym dywanem ani zainteresowaniem mediów.

Znalazł coś znacznie cenniejszego — spokój ducha i poczucie, że wszystko jest dokładnie tak, jak być powinno.

Jego historia przypomina, że prawdziwe szczęście nie zawsze tkwi tam, gdzie jest najgłośniej.

Czasem kryje się w ciszy. W porannej mgle. W stukocie kopyt źrebaka. W filiżance kawy wypitej na tarasie obok ukochanej osoby.