Emma i Lily obracały się niczym dwa słoneczniki wygrzewające się w słońcu, a ich śmiech rozbrzmiewał w doskonałej harmonii.

Jednak zamiast napełnić mnie ciepłem, przeszył mnie przerażający dreszcz biegnący wzdłuż kręgosłupa.

Zamrużyłam oczy, próbując dostrzec różnicę między moją córką a córką naszego nowego sąsiada. Wyglądały prawie identycznie – z złocistymi lokami, nosami jak guziki oraz tym samym figlarnym błyskiem w oczach. Jedyną cechą, która je odróżniała, była różnica w wielkości wynosząca kilka centymetrów.

„Bryn?” – głos Jacka wyciął mnie z moich myśli. „Wszystko w porządku? Wygląda na to, że widziałaś ducha.” Wymusiłam uśmiech, ale myśl o kruchości naszego pozornie idealnego świata dręczyła mnie. Gdy Emma zabrała Jacka na huśtawkę, widziałam, jak pomaga Lily, i robiło mi się niedobrze. Ich więź wydawała się zbyt naturalna, a ja nie mogłam pozbyć się uporczywego uczucia, że coś jest nie tak. Tego wieczoru, po tym jak położyłam Emmę spać, przeglądałam stare albumy ze zdjęciami w poszukiwaniu śladów genów Jacka w babyfotkach Emmy. Moja ciekawość przerodziła się w paranoję, gdy Jack wszedł do pokoju.

„Co robisz?” – zapytał, mając na twarzy wyraz pełen zmieszania. Szybko zamknęłam album, świadoma narastającej przepaści między nami i pytań bez odpowiedzi, które wisiały w powietrzu. Dni zmieniły się w tygodnie, a każdy śmiech między Jackiem a Lily tylko umacniał moje wątpliwości. Pewnej bezsennej nocy skonfrontowałam Jacka i zażądałam, by powiedział mi, czy Lily jest jego córką. Jego zdumiona reakcja tylko pogłębiła moje podejrzenia. Stanął gorąco przeciwko wszelkim zarzutom, ale odmówił wyjaśnienia swojego dziwnego zachowania przed sąsiadami. Zrozpaczona postanowiłam zapytać Ryana, ojca Lily, o odpowiedzi. Stałam przed jego drzwiami, szukając prawdy. Ryan ujawnił, że siostra Jacka, Mary, była matką Lily i zmarła w zeszłym roku. Byłam zaskoczona, gdy dowiedziałam się, że Jack miał siostrę, której nigdy nie poznałam, i która czuła się winna za nasze oddalenie.

Po wysłuchaniu wyznań Ryana wróciłam do domu, aby skonfrontować się z Jackiem. Kiedy weszłam do kuchni, mogłam odczytać ciężar jego tajemnic z jego twarzy. Gdy powiedziałam mu, że wiem o Mary i Lily, załamał się i szczerze przeprosił, że nie podzielił się prawdą wcześniej. Wyjaśnił, że chciał nas – Emmę i mnie – ochronić przed bolesną historią rodzinną. W miarę naszej rozmowy dystans między nami zaczął się zmniejszać. O zachodzie słońca wycofaliśmy się, by obserwować, jak dziewczynki bawią się na zewnątrz. Ich identyczny wygląd przestał być już zagrożeniem; zamiast tego symbolizował szansę na uzdrowienie i ponowne zjednoczenie. Emma i Lily obróciły się ku sobie w półmroku, a ich śmiech stał się obietnicą nowego początku. Tym razem ich radosne dźwięki nie budziły we mnie strachu, lecz niosły nadzieję na przyszłość.