Córka natychmiast zaproponowała, żeby zobaczyć, co tam jest.

— Mamo, musisz koniecznie zobaczyć, co ci daliśmy! — powiedziała.

— Wiesz, że nie lubię dostawać pieniędzy. To nudne.

— Mamo, to nie pieniądze. Na pewno ci się spodoba.

Otworzyłam kopertę i znalazłam bilet do sanatorium w Zakarpaciu na 10 dni z całym pakietem zabiegów: masaże, źródła termalne, dieta.

— Ojej, — powiedziałam, kiedy zobaczyłam, co to za prezent. — Jak w ogóle wpadliście na coś takiego?

— Natalio Wasiliewno, czy nasz prezent ci się nie spodobał? — zapytał zięć z lekkim zdziwieniem.

Zamilkłam, próbując znaleźć odpowiednie słowa. Z jednej strony, bilet do sanatorium to rzeczywiście gest uwagi. Ale z drugiej strony — dla kogo ten prezent? Dla mnie, energicznej i młodej kobiety, która lubi podróże i dynamiczne życie?

— Cóż, jestem wdzięczna, oczywiście, — zaczęłam, — ale sanatorium? To dla kogo? Dla starszych ludzi?

— Mamo, to nie jest zwykłe sanatorium. To góry, świeże powietrze, piękna natura. Znaleźliśmy nawet miejsce z komfortowymi pokojami i wieloma atrakcjami!

— Atrakcje? Tańce dla emerytów? — nie mogłam powstrzymać sarkazmu. — Córko, przecież wiesz, że nie lubię takich miejsc. Nie będę siedzieć na zabiegach z kimś, kto jest ode mnie o kilka dekad starszy.

— Mamo, ale przecież chcesz odpocząć, zrelaksować się. To taka wyjątkowa okazja!

Pokiwałam głową. Dlaczego widzą mnie jako staruszkę? Przecież nie jestem gotowa spędzać dni w towarzystwie starszych ludzi, nawet jeśli to w Karpatach.

— Odpocząć można inaczej, — powiedziałam, czując, jak rosną emocje. — Dlaczego nie pomyśleliście o podróży, gdzie poczuję się żywa? Egipt, Włochy… coś kolorowego, co kocham.

Zięć, zauważając napięcie, próbował interweniować.

— Chcieliśmy, żebyś się trochę zrelaksowała, mamo. Po prostu myśleliśmy, że to ci dobrze zrobi.

— Dobrze? Może to dobrze dla kogoś, kto w wieku 70 lat znajduje przyjemność w ciepłym basenie z wodami mineralnymi, ale nie dla mnie! — już nie mogłam ukryć żalu.

Poczułam, jak opuszcza mnie cała energia i łzy podeszły do oczu. Córka i zięć podziękowali za kolację i wyszli, nie mówiąc ani słowa. Nawet się nie przeprosili. Pozostałam przy stole, trzymając w rękach tę absurdalną kopertę.

Jak mnie to zraniło! Nie mogę uwierzyć, że moja córka tak mnie postrzega.