W wieku siedemdziesięciu lat moja mama nagle postanowiła kupić sobie sukienkę od projektanta za 1800 dolarów — tylko po to, żeby nosić ją na rzadkie spotkania z koleżankami. 

Byłam wstrząśnięta. Wydała tak ogromną sumę, podczas gdy mój syn wybierał się na studia i każda pomoc finansowa się liczyła.

Gdy wspomniała o tej sukience przy kolacji, o mało się nie zakrztusiłam wodą.

Ledwo powstrzymałam się, żeby nie być wobec niej niemiła, i wróciłam do domu rozdrażniona. Wspominałam, jak wydawała ostatni grosz na wnuki, jak oszczędzała na sobie, byśmy mieli prezenty. A teraz… sukienka?

Kilka dni później nie wytrzymałam.

— Mamo, — powiedziałam, — uważam, że zachowałaś się bardzo egoistycznie. Jak można kupić tak drogą sukienkę, gdy twój wnuk potrzebuje pomocy?

Jej odpowiedź mnie zszokowała. Nie sądziłam, że moja mama jest do tego zdolna.

— Wiesz, gdy miałam 32 lata, zobaczyłam w witrynie sukienkę. Błękitną, z drobnymi guziczkami. Stałam i patrzyłam, aż twój brat zapłakał w wózku. Odeszłam. I nie wróciłam. Wiesz dlaczego? Bo w tamtym roku oboje potrzebowaliście nowych butów. I wybrałam was.

Poczułam, jak ściska mi się serce.

— I to nie była ofiara, — dodała. — To była decyzja. Mój wybór. Całe życie dawałam. Z radością. A teraz… chciałam raz coś zostawić dla siebie. Choć raz.

Zamilkłam. Nie wiedziałam, co powiedzieć. I wtedy powiedziała coś, czego się nie spodziewałam:

— Ale wiesz, i tak odłożyłam pieniądze dla wnuka. Zaczęłam oszczędzać trzy lata temu. To mój prezent na pożegnanie przed studiami. Po prostu… chciałam zobaczyć, czy pozwolisz mi być nie tylko babcią. Ale i kobietą.

Byłam oszołomiona. Zawstydzona. I głęboko poruszona.

— Dlaczego mi od razu tego nie powiedziałaś?

— Bo sama musiałaś dojść do odpowiedzi. Nie zawsze musimy tłumaczyć nasze pragnienia. Czasem bliscy powinni po prostu zaufać.

Przytuliłyśmy się. Po raz pierwszy od dawna zobaczyłam w niej nie tylko „mamę”. Zobaczyłam człowieka. Z historią. Z pragnieniami. Z marzeniem.