Tego dnia wszystko było jak zwykle. Letni wieczór, spokojne przedmieścia, w powietrzu wciąż unosiło się ciepło. Andriej powiedział żonie, że pójdzie do sklepu po chleb i mleko. Szybko włożyłem trampki, zostawiłem telefon w domu, żeby się ładował, i wyszedłem. Od tamtej pory nikt go nie widział.

Następnie policja przeszukała cały teren. Sprawdzili nagrania z kamer, przesłuchali świadków, ale Andriej zdawał się rozpływać w powietrzu. Jego żona Marina przez długi czas nie mogła się z tym pogodzić. Najpierw pomyślałem, że to był wypadek, a potem, że odszedł dobrowolnie. Lata mijały, życie toczyło się dalej. Samotnie wychowywała syna, zmieniała pracę i była już starsza. Gdzieś w środku zawsze żyła maleńka nadzieja, lecz stopniowo zanikała.

Aż wreszcie, dokładnie dwadzieścia lat później, pewnego chłodnego, jesiennego wieczoru, ktoś zadzwonił do drzwi. Stał na progu. Stary, chudy, z zapadniętymi oczami, z czyjąś zniszczoną torbą na ramieniu.

Spojrzał w milczeniu na Marinę, a ona spojrzała na niego, nie wierząc własnym oczom. Potem przemówił. Głos był słaby, niemal niemożliwy do rozpoznania.

Andriej zeznał, że tej nocy, wracając ze sklepu, padł przypadkową ofiarą napadu rabunkowego. Został pobity i skradziono mu dokumenty. Obudził się w szpitalu w innym mieście, nie pamiętając siebie. Nadano mu nowe imię. Przez wiele lat próbował ułożyć sobie życie na nowo: pracował na budowach i nocował w schroniskach. Pamięć powraca tylko częściowo – w krótkich błyskach. Dopiero niedawno, oglądając w telewizji reportaż o swoim rodzinnym mieście, nagle sobie przypomniał: gdzieś na niego czekali.

Powrót okazał się trudny – nie mieliśmy pieniędzy i nie mieliśmy dokładnych współrzędnych. Ale dotarł tam. Pieszo, autostopem, czasem nocując pod mostami. Wróciłem, bo nie mogłem się powstrzymać, żeby nie wrócić.

Marina milczała przez długi czas. Wtedy, nie mogąc już tego znieść, przytuliła go.
Trzydzieści sekund pełnych bólu, miłości, nieporozumień i niekończącego się zmęczenia.

I zaczęło się nowe życie – obce, nieznane, ale nasze.