Kiedy Thomas zauważył dziwne rysunki w notesie swojego pięcioletniego syna Oscara, początkowo się zaśmiał. W artykule widniał wizerunek wysokiego mężczyzny w czarnym płaszczu z nienaturalnie długimi rękami. Na początku Thomas myślał, że to tylko dziecinne fantazje.

Ale rysunki wciąż napływały. Wszystkie były niepokojąco podobne do siebie. Na każdym rysunku obok ich domu stał dziwny mężczyzna. Albo przy łóżku Oscara. Albo za plecami jego żony Mariny. Thomas zaczął się niepokoić, ale przypisał to podatności dziecka na wpływy. Pewnego wieczoru zapytał syna: „Kim jest ten człowiek?”

Oscar wzruszył ramionami i powiedział niewinnie: „Przychodzi odwiedzić mamę, kiedy ciebie nie ma w domu”. Thomas poczuł się, jakby został porażony prądem.

Próbował dowiedzieć się czegoś więcej, ale Oscar tylko powtórzył: „On przychodzi, kiedy jesteś w pracy”. Thomas nie mógł się uspokoić. Zainstalował w domu ukryte kamery. Następnego dnia przejrzałem nagrania. Pewnej nocy zobaczył Marinę rozmawiającą z kimś w ciemnej kuchni. Ale w pobliżu nie było nikogo. Tylko dziwny cień przesuwał się po podłodze. Thomas myślał, że traci rozum. Pokazał nagranie znajomemu, specjaliście od wideo. On tylko zbladł i powiedział: „Szczerze mówiąc, to bym się stamtąd wyprowadził”. Tej samej nocy Thomas usłyszał szeleszczące dźwięki. Zszedł cicho po schodach, trzymając w ręku kij baseballowy. Marina stała w kuchni i rozmawiała z pustką. „On tu jest” – wyszeptała – „powiedział, że nie jesteś potrzebny”. Thomas krzyknął jej imię i w tej samej chwili wszystkie okna w domu otworzyły się naraz. Marina się odwróciła, jej oczy były czarniejsze niż noc. Powiedziała głosem, który nie należał do niej: „Teraz ty też go widzisz”. Thomas wybiegł z domu z Oscarem. Schronili się u jego brata w sąsiednim mieście. Próbując zapomnieć o wszystkim, co się wydarzyło, Thomas zapisał syna do psychologa. Oscar wciąż rysował tego mężczyznę. Na jednym z nowych rysunków widoczny jest dziwny mężczyzna trzymający w ręku coś, co wyglądało jak klucze. Pod rysunkiem Oscar napisał: „Powiedział, że teraz będzie mieszkał z nami”. Tydzień później Thomas otrzymał telefon od policji. Ich dom spłonął doszczętnie w tajemniczych okolicznościach. W popiołach znaleziono tylko jedną rzecz – zwęglony dziecięcy zeszyt z rysunkami. Thomas ukrył to w sejfie. Przeprowadził się z synem do innego miasta. Ale pewnej nocy Oscar przyszedł do niego ze łzami w oczach. „Tato, on nas znalazł” – wyszeptał. Za oknem Thomas dostrzegł wysoką sylwetkę w płaszczu. Trzymał w rękach dziecięcy zeszyt. A w oczach jest absolutna pustka. Thomas wiedział, że nie ma już drogi ucieczki. Przyszli po niego.