Długo przygotowywała się do rocznicy ślubu – zamówiła wyjątkowe wino, udekorowała dom świecami, napisała wzruszający list i upiekła ulubione ciasto wiśniowe.

Chciała zrobić niespodziankę mężowi, ponieważ w ostatnich miesiącach wydawał się on być wycofany, a ona miała nadzieję, że uda jej się na nowo ożywić ich relację.

Kiedy napisał, że spóźni się do pracy, postanowiła zrobić mu niespodziankę: pojechać do jego biura i zaprosić go na kolację. Wchodząc do budynku, zauważyła, że ​​w jego biurze było słabo oświetlone, ale drzwi były uchylone.

Podchodząc bliżej, usłyszała śmiech – kobiecy. Zamarła. W środku jej mąż siedział trzymając za rękę młodą kobietę, którą rozpoznała jako stażystkę, o której jej „w przyjazny sposób” opowiadał. Jej mąż szepnął jej to samo, co kiedyś jej powiedział: „Jesteś moim słońcem w szare dni”. Odsunęła się, chwyciła torbę z kolacją i wyszła, zostawiając niespodziankę przy drzwiach. W samochodzie milczała przez długi czas, a potem – po raz pierwszy od wielu lat – zaczęła płakać. W domu wyjęła laptopa, otworzyła teczkę „Dokumenty” i zaczęła wypełniać wniosek rozwodowy. Rano, gdy przyszedł i zobaczył pusty dom, a na stole leżał tylko list, jego twarz zbladła. List zawierał tylko jedno zdanie: „Niespodzianka okazała się sukcesem. Żegnaj”. Później, przeglądając stare zdjęcia, odkryła, że ​​ten sekret był tam cały czas – na każdym zdjęciu mężczyzna patrzył nie na nią, lecz na ekran telefonu. On się nie zmienił, maska ​​po prostu spadła. Kilka miesięcy później przeprowadziła się do innego miasta i otworzyła małą kawiarnię. Pewnego dnia przyszedł do niej mężczyzna z podobnym bólem w oczach. Zamówił ciasto wiśniowe. Wymienili spojrzenia. Być może dla kogoś innego kolejny wieczór będzie początkiem. Ale dzień, w którym przygotowywała niespodziankę, stał się końcem jednego kłamstwa i początkiem nowej prawdy. Nie szukała już miłości. Stała się sobą.