Na ślubie mojego najlepszego przyjaciela Daniela, ja, Thomas, zauważyłem, że panna młoda zachowuje się dziwnie. Miała na imię Eleanor i chociaż wszyscy podziwiali jej urodę i wdzięk, nie mogłem pozbyć się wrażenia, że ​​coś jest nie tak.

Gdy szła obok mnie w kierunku ołtarza, zauważyłem, że przy każdym jej kroku słychać cichy metaliczny dźwięk. Początkowo myślałam, że to biżuteria albo jakieś specjalne ozdoby na sukience, ale dźwięk powtarzał się nawet, gdy stała. W mojej głowie zaczęły kłębić się szalone teorie, ale najbardziej logiczna była ta, że ​​miała coś ukrytego pod sukienką.

Poszedłem sprawdzić do brata pana młodego – on też to słyszał. Po ceremonii, gdy rozpoczęła się sesja zdjęciowa, zauważyłem Eleanor wychodzącą zza rogu i nie tłumacząc się nikomu, poszedłem za nią.

Zawołałem ją po imieniu – odwróciła się, blada, z drżącymi rękami. Powiedziałem: „Przepraszam, ale muszę wiedzieć”. Krzyczała, że ​​zwariowałem, ale podbiegłem i podciągnąłem jej sukienkę do góry. To, co zobaczyłam, sprawiło, że się cofnęłam: pod sukienką znajdował się pas z miniaturową kaburą i jakimś urządzeniem, które wyglądało jak detonator. Natychmiast krzyknąłem: „Ona jest uzbrojona!” — i w ciągu kilku sekund wybuchła panika. Pan młody podbiegł, nie wierząc własnym oczom, a Eleanor próbowała uciec. Strażnicy obezwładnili ją, wezwali policję i rozpoczęło się przesłuchanie. Okazało się, że była tajną agentką, której zadaniem było przemycenie rodziny, której członkowie byli podejrzani o przemyt rzadkich artefaktów. Małżeństwo było sposobem na dostanie się do tej sieci. Daniel był w szoku, okazało się, że jego życie było częścią jakiejś tajnej operacji, o której nic nie wiedział. Jego rodzina rzeczywiście prowadziła interes antykwaryczny, ale nikt nie podejrzewał, że ma on jakiekolwiek powiązania ze światem przestępczym. Eleanor przyznała, że ​​początkowo działała na rozkaz, ale z czasem naprawdę zakochała się w Danielu. Miała nadzieję, że uda się wszystko załatwić przed ślubem, ale nie miała czasu. Tego dnia miała odbyć się operacja i rzeczywiście miała przy sobie urządzenie namierzające, a nie ładunek wybuchowy, jak na początku myślałem. Pomimo swoich uczuć została aresztowana. Ślub odwołano, a Daniel spędził kilka miesięcy na rekonwalescencji. Zaczęliśmy wspólnie odbudowywać jego życie, a on powiedział, że nigdy by w to nie uwierzył, gdyby nie moja determinacja. Do dziś pamiętam ten moment – ​​gdy cała zabawa zamieniła się w zimną ciszę z powodu jednego dziwnego dźwięku dochodzącego spod sukni panny młodej. Czasami, żeby uratować przyjaciela, trzeba być gotowym na najbardziej szalony czyn – nawet jeśli oznacza to zerwanie zasłony idealnej miłości.