Nasz pies Arlo był zawsze spokojny i czuły. Jednak od czasu powrotu ze szpitala dosłownie oszalał – każdej nocy szczeka, warczy i drapie pazurami łóżeczko naszego syna, Lucasa.

Próbowaliśmy wszystkiego: zmienialiśmy pościel, nie pozwalaliśmy mu wchodzić do pokoju dziecięcego, a nawet skonsultowaliśmy się ze szkoleniowcem psów. Ale mimo wszystko kontynuował. Moja żona płakała ze zmęczenia, a ja zaczynałem się złościć na zwierzę, które kiedyś uratowałem z ulicy.

Pewnej nocy obudziło mnie dzikie szczekanie – Arlo skakał po łóżeczku i dosłownie trząsł się ze strachu. Podskoczyłem i zobaczyłem, że nasz syn był cały spocony, ale spał. Moja żona krzyczała i kazała mi wyrzucić psa, ale z jakiegoś powodu powstrzymałem się.

Coś było nie tak. Wyjąłem materac, żeby go przewietrzyć, i wtedy oblał mnie zimny pot. Pod nim znajdował się cienki, prawie niewidoczny kabel elektryczny – był odsłonięty i iskrzył. Tuż pod miejscem, gdzie spało dziecko. Pożar – lub, co gorsza, porażenie prądem – było tylko kwestią czasu. Elektryk, do którego pilnie zadzwoniliśmy, stwierdził, że prawdopodobnie podczas montażu mebli doszło do uszkodzenia przewodu i zaczął już płynąć prąd. Arlo to poczuł. Nie poddał się. Uratował Lucasa. Oboje płakaliśmy. Przeprosiłam go, przytuliłam i od tamtej pory śpi każdej nocy obok mojego łóżeczka. Nie byle jaki pies. Prawdziwy anioł stróż. Ludzie nie wierzyli, gdy im to mówiłem. Ale zachowałam ten nieszczęsny telegram jako przypomnienie – nigdy nie ignoruj ​​instynktu kogoś, kto kocha cię bez słów.