Mój mąż, Clark, uznał, że zasługuje na luksusowy lot w pierwszej klasie, podczas gdy ja i dzieci lecieliśmy w klasie ekonomicznej. Ale uznałem, że jego plan nie będzie dla niego taki łatwy.

Nazywam się Sophie i to jest historia o tym, jak mój mąż, pochłonięty swoimi ambicjami, zadomowił się w swoim świecie, a ja musiałam znaleźć sposób, żeby dać mu nauczkę.

Lecieliśmy do jego rodziny, a Clark zajął się rezerwacją biletów. Nie martwiłem się, myślałem, że jego decyzja ułatwi nam lot.

Ale gdy już byliśmy na lotnisku z dzieckiem na rękach i torbą pieluch, opowiedział mi nowinę, która wprawiła mnie w osłupienie: on i jego matka otrzymali awans do pierwszej klasy, a ja i dzieci będziemy musieli w górę z gospodarką.

„Mówisz poważnie?” „Zapytałem, próbując ukryć oburzenie. Wzruszył tylko ramionami i z uśmiechem na twarzy poszedł z matką do poczekalni dla pierwszej klasy. Kiedy wsiedliśmy do samolotu, różnica między wygodnymi siedzeniami w pierwszej klasie a naszymi była naprawdę zauważalna. Przyglądam się, jak delektują się szampanem i drogim jedzeniem, a ja próbuję zmieścić swój bagaż podręczny, podczas gdy mój pięcioletni syn pyta, dlaczego nie możemy usiąść obok taty. Ale to był dopiero początek. Na szczęście wiedziałem, co mogę zrobić. Podczas kontroli bezpieczeństwa, tak aby Clark tego nie zauważył, wyjąłem mu portfel i schowałem go w swojej torbie. Nawet tego nie zauważył.

Kiedy Clark zaczął cieszyć się luksusem pierwszej klasy, z przyjemnością patrzyłem na jego panikę, gdy zorientował się, że brakuje mu portfela. Siedziałem w klasie ekonomicznej i cieszyłem się każdą chwilą, obserwując stewardesę czekającą, aż on zapłaci. Kiedy Clark wrócił do wydziału ekonomii, rozpaczliwie prosił mnie o pieniądze. Z taką miną, że ledwo mogłem powstrzymać śmiech. Oczywiście obiecałem pomóc, ale w tym momencie moje poczucie sprawiedliwości postanowiło odegrać swoją rolę. „Ile potrzebujesz?” — zapytałem z beztroskim wyrazem twarzy. „Jakieś 1500 dolarów…” – mruknął, widząc, że jego „zwycięstwo” nie było już takie beztroskie.

Udawałam, że grzebię w torbie i powiedziałam żartobliwie: „Cóż, mam tylko 200 dolarów, ale myślę, że to wystarczy”. Kiedy wróci do matki, wiedziałem, że odczuje konsekwencje swojej bezczelności. Reszta lotu minęła w ciszy i niezręczności. Z przyjemnością siedziałem w klasie ekonomicznej, wiedząc, że wyciągnąłem wnioski z lekcji.

Kiedy wylądowaliśmy, Clark nadal nie miał pojęcia, gdzie jest jego portfel. Udałem, że nie wiem i lekko drwiąco pogłaskałem go po dłoni: „No i co, przynajmniej mogłeś cieszyć się pierwszą klasą?” Następnym razem myślę, że dwa razy się zastanowi, zanim dla własnej wygody zostawi mnie z dziećmi w klasie ekonomicznej.